Nie daj mi odejść...

"Śmierć na­daje piękno życiu. Tyl­ko sztuczne kwiaty nie umierają."

Skoro śmierć nadaje piękno życiu, to dlaczego tak się jej boimy?  Dlaczego nie potrafimy pozwolić na to, by bliska nam osoba odeszła? Każdy wierzący człowiek wie, a przynajmniej powinien wiedzieć, że jest życie pozaziemskie. Nikt nie rodzi się z niczego i nie znika bezpowrotnie. Wszystko ma swój sens, wszystko jest zaplanowane przez Boga. Każdy musi mieć to na uwadze. Trzeba kierować się mądrością. Rozumieć, że zmarła osoba już nie cierpi fizycznie. Nie pomogą jej żal i płacz. Jedynie modlitwa ma kojące właściwości.

Śmierć nie jest łatwa. Zauważmy jednak jaki jest powód naszego żalu. Co myślimy, gdy umiera nam ktoś bliski? "Jak ja będę bez niej/niego żyć?"Wszystkie myśli skupiają się wokół tej jednej. Tak, niewątpliwie jest ciężko poradzić sobie z pustką. Nie tylko fizyczną ale i duchową, tą która jest w sercu. Zastanówmy się teraz, czy to myślenie nie jest trochę egoistyczne? Płaczemy za człowiekiem dlatego, że nie potrafiMY poradzić sobie z jego brakiem.To przykre, ale prawdziwe. Jest to główny, ale nie jedyny powód. W związku ze zbliżającymi się świętami Bożego Narodzenia, oznaczającymi dla wielu ludzi okres pojednania, zastanówmy się, czy możemy pomóc komuś trafić do nieba. -MODLITWA, będzie dla nich najpiękniejszym prezentem.

 

Nie wiem, skąd pomysł na posta o takiej tematyce. Niełatwej zresztą i przytłaczającej.  Czasami człowiek musi podzielić się z kimś swoimi refleksjami. A jakie jest Wasze stanowisko w tej sprawie? 

Piękny wiersz nieznanego mi autora,idealny do tematyki posta

* * *

Nie myślę już o niczym
Tyl­ko stat­ki białe ma­luję przed sobą
I widzę też Ciebie,
Taką nie­dzi­siej­szą i jakąś młodą

Ma­mo, co się stało?
Czy ta podróż do­biegła już końca?
Czy na Ciebie ktoś już cze­ka?
Nie widzę nicze­go tam prócz Słońca!

A Ty stoisz spo­koj­nie,
Pat­rząc na mnie współczu­le
Jed­nak to Ty jes­teś tam,
A ja w ser­cu no­cami Cię tulę

Ma­mo, zacze­kaj!
Nie zdążyłam ułożyć jeszcze bu­kietu,
A prze­cież w la­to są naj­piękniej­sze
Proszę, pocze­kaj na podróż później­szą

Widzę Cię, a Ty da­lej ta­ka mglis­ta
Stoisz, po­tem to nag­le od­da­lasz
I w końcu nie wi­dać Cię już-
Na­wet z blis­ka